۰۷
بهمن
اینجوری راحت تر دارم اینجوری که دنبال سر و ته موضوع نباشم دل آدم خودش حرف بزنه به صحرای کربلا
سر از ماجرا در بیاره
بهش چی میگن ؟ سیال ذهن !
حتما یه رشته ای هست که حرف های دل رو به هم متصل نگه میداره اگه بخواهم برگردم اصلاح کنم متن رو
ممکنه همه حقیقتش از دست بره
امشب اول یاد حضرت فاطمه و حضرت علی افتادم که به محض رفتن پیامبر چقدر چقدر تنها موندن
ما نمی فهمیم وقتی حضرت فاطمه از بلال می خواهد که یه بار دیگه اذان بگه و بلال برای آخرین بار اذان میگه
یعنی چی 😢 یه بار یه شعر گفتم از اون تنهایی که به این پنج نفر دست داد وسط یه مشت آدم نمک نشناس
که هیچ ظرافت نداشتند تا بلافاصله به زیبایی که هنوز کالبدش در میانشان بود خیانت نکنند
عبای تو مثل حباب چراغ
پنچ شعله نور را در دل خود جمع کرده
پنج عید بزرگ را در یک روز
پنج کهکشان فشرده شده زیر یک عبا
"خیز ای جامه بر سر کشیده
و هشدار ده"
عبای تو چون شیشه فانوس
نور را زنده نگه داشته بود
در شب طوفان
تو که رفتی بادها هجوم آوردند
در را شکستند
و پهلوی مادر را شکستند
و دست پدر راباطناب بستند
و دل ما را
که بایدچنان بی صدا اشک می ربختیم که هیچ کس نفهمد مادرمان هم از کنار ما رفته است
باید همه چیز عادی به نظر می رسید
تا خاکی که او را در خود نهفته بود خشک شود
و از دیده گان پنهان ماند
تا ظهور مهدی
