رام کردن ملت سرکش
برای اینکه یک ملت را پای تخته بیاوری تا هول شود و خودش را خیس کند چه باید کرد؟
سریعترین روش این است که برگزیدگان آن مردم را در برنامه زنده تلویزیونی در چنین موقعیتی قرار دهی ودر رسانه ملی صحنه مناظره را به این شکل طراحی کنی که رئیس جمهور منتخب مردم و کاندیداهایی که قراره مردم بهشون رأی بدهند رو بکشی پای تخته و سؤال کنی و دائم توبیخشان کنی که اگر از "قانون" امتحانات تخلف کنی مورد تنبیه انضباطی قرار خواهی گرفت ! با این روش مردم تکلیفشان را میفهمند که به مجری توی تلویزیون همیشه باید بگویند: آقا اجازه ! ببخشید ...
( در کلیپهای انتخاباتی که امسال تلویزیون پخش می کند "انگشت آقا اجازه" هم به این بهانه که جوهر ی است به نمایش در آمده است)
اولین و مهمترین نکته مسابقه! دیروز این بود که اصلا مناظره نبود و این روش صدا و سیما که صحنه کلاس درس و امتحان مدرسه رو بازسازی کرده کاملا هدف مند و برنامه ریزی شده است و بخشی از یک پروژه تربیتی اجتماعی است که یک گروه روانکاو و جامعه شناس غربی و بومی چند سال روی اون کار کردند و رفتارهای جمعی مردم ایران رو مورد بررسی و مشاهده قرار دادند در مواردی حتی موجهایی رو ایجاد کردند تا عکس العمل جامعه رو مورد بررسی قرار بدهند(مثلا در مورد مرتضی پاشایی) و نتیجه این مشاهدات رو با بررسی های تاریخی کنارهم گذاشتند و با نقشه راهی که در کشورهای غربی جواب داده بود منطبق کردند تا سر انجام طرحی ارائه دادند برای
رام کردن و کنترل مردم ایران
اصولا اتاق فکر این پروژه در خارج از ایران قرار داره چون روشی هست که کنترلر های غربی از اون برای تربیت روانی جوامع خودشون استفاده کردند
در دانشگاه سینما تئاتر برای تدریس بازیگردانی , یکی از کتابها "زبان حرکات بدن" بود که مثلا هنگام مکالمه حضوری دو نفره اگر حتی زمانی کوتاه پشت سر طرف قراربگیری و او نشسته باشد و تو ایستاده بر او مسلط خواهی شد
شباهت زیادی به روش بازی گرفتن کارگردانها از نابازیگرها دارد که با ایجاد جو ساختگی و تحریک روانی به موقع او را به عصبانی یا غمگین می کنند البته اونجا استفاده بلند مدت مورد نظر نیست اما کسی که برای سیرک خودش بازیگر تریبت می کنه باید در روان او اهرمهایی رو جاسازی کنه تا بتونه مثل یه مرکب سوارش بشه و به هر طرف که می خواهد حرکت کنه
در این روش خودآگاه مزاحم محسوب می شود و باید سرگرم شود پس چند واحد بیهوشی به آگاهی شخص تزریق می شود درست مثل شهر خنده و شادی که پینوکیو در آن خر شد ولی تا آخرین لحظه نفهمید چه بلایی سرش آمده است
