تلویزیون مدرسه است
امام خمینی گفت:" تلویزیون مدرسه است "
و ما فکر کردیم دارد برای تلویزیون چهارچوب تعیین می کند که یعنی تلویزیون باید مدرسه باشد !
در حالیکه تلویزیون بمدرسه "هست" چه بخواهیم چه نخواهیم و اتفاقا هرچقدر ندانیم تلویزیون مدرسه است شاگرد بهتری خواهیم بود
حتی اگر آنقدر خسته باشیم که همیشه سر کلاس خوابمان ببرد تلویزیون همچنان به آموزش خود ادامه خواهد داد ناخودآگاه مخاطب اصلی تلویزیون است او خوابهایت را به ماجراهای خود می آلاید و آموزش ضمن خواب را در تو پی خواهد گرفت
تلویزیون ابزار ارتباطی یک طرفه ای است که فرستنده پیام رادر خانه ما ظاهر می کند ولی در قالب دو بعدی
و این قالب دو بعدی یعنی مصونیت کامل او در برابر ما !
اینکه ما هیچ دسترسی به آن طرف شیشه نداریم و تنها دفاعمان در مقابل هر کلاهبرداری و تجاوزی که از او سر بزند قطع رابطه و عوض کردن کانال است ! او حتی فحشهایی را که زیر لب غر می زنیم نمی شنود او با خیال راحت می تواند از مجرای گوش و چشم برما بتازد و اعتراضات مخاطبان را در صندوق صوتی یا ایمیل برنامه نشنیده پاک کند
اگر در یک برنامه تلویزیونی دروغی به ما گفته شود که در لحظه به دروغ بودن و هدف کلاهبردارنه گوینده اش پی ببریم حداکثر می توانیم تلویزیون را بشکنیم کهدبه محض شکستن جام شیشه ای دردروغگوینده مثل شیطان غیب می شود و در هر تلویزیونی که روشن باشد ظاهر می شود و به دروغ گفتن ادامه خواهد داد
اگر به محتوای آموزشی تلویزیون دقت کنیم خواهیم دید که بسیاری از این شبکه ها جواب سوالهایی را میدهند که ما نپرسیده ایم و برای اینکه کانال را عوض نکنیم از هر تردستی و تکنیکی استفاده می کنند تا آن مشکل بی ربط را به سوال مهم زندگی ما بدل کنند و راه حل مورد نظرشان را به خوردمان بدهند و ما هم برای اینکه وقتمان را به حدر نداده باشیم تمایل داریم راه حل مورد بحث به یک دردمان بخورد و بتوانیم از آن استفاده کنیم پس ناخود آگاه شروع به جفت وجور کردن چاله مورد نظر در زندگی شخصی خواهیم کرد
آنها که روز و شب در خانه ما حضور دارند به ما نسبت های ناروایی می دهند که کم کم به صفات ما بدل خواهند شد و زخمهایی را که نداریم آنقدر می بندند تا بالاخره زیر باند چرک می کند و مبتلا می شویم
تلویزیون مدرسه است یعنی آموزش عمومی می دهد کلاس خصوصی نیست گرچه برایت معلم سرخانه مفرستد تلویزیون ارزشهای جامعه ای را که ما با آن سر و کار داریم برنامه ریزی می کند و ما برای اینکه بابقیه معاشرات کنیم بناچار از این دستاویز مشترک در معاشرتهای خود استفاده می کنیم
موضوعاتی که معمولا گپ زدن درباره شان به بهره هوشی هم نیازی ندارد و هرچه از هوشت کمتر بهره ببری راحت تر می توانی در این زمینه علاقه مندی نشان دهی بدون اینکه پس از پایان معاشرت دچار احساس پوچی شوی ...
